Ik publiceer deze blog óók, omdat ik eraan bij wil dragen dat depressie uit de taboesfeer gehaald wordt. Depressie is namelijk een dodelijke ziekte waar maar liefst 15 tot 20% van de gehele wereldbevolking (!!!!) op enig moment in zijn of haar leven aan lijdt. En zo hebben er dus nóg veel meer mensen met een depressie te maken, wánt: niemand is alleen en iedereen hoort erbij.

Mijn blog draagt er dus tevens ook aan bij dat er meer voorlichting en aandacht in de media aan wordt besteed.

Ik vertel je (hieronder) ook een deel van mijn eigen verhaal.

Daarnaast nodig ik je uit om naar mij toe te komen als jij hulp nodig hebt, of als één van je kinderen of dierbaren hulp nodig heeft.

Laat je helpen.

Ik was 23 toen ik me voor het eerst een paar maanden down voelde. Het was winter. Ik zei niks, tegen niemand. Ik schaamde me ervoor en had niet geleerd om over gevoelens te praten. Die mochten er niet zijn. Ik heb geleerd om na te denken. In de zomer ging het weer voorbij. Maar het kwam terug, en het ging niet meer over. Ik was 24 en ik wilde maar één ding: in bed liggen met de dekens over mijn hoofd en huilen. Dat heb ik dan ook een heel jaar gedaan. Maar nog veel liever dan dat: ik wilde dat alles stopte. Ik herkende mezelf niet meer. Tegelijkertijd met de depressie leek er ook een liefde en warmte in mij ontwaakt te zijn, die ik niet in de wereld om mij heen weerspiegeld zag. Er was geen wederkerigheid. Ik dacht: als ik dood ben, dan keer ik vast naar de bron van die liefde terug. Daar wilde ik zijn. Ik heb herhaaldelijk op een dak gestaan, klaar om naar beneden te springen. Maar er gebeurde telkens iets dat me tegenhield. Godzijdank, want mijn depressie bleek een transformator te zijn tot zelfkennis, onvoorwaardelijke liefde, geluk, een prachtige dochter en een droombaan. Life is good. Echt waar. En ik zou graag iedereen willen helpen om dat te ervaren.

Een depressie kan niet alleen een heel goed doel dienen, zoals bij mij (authentiek en gelukkig worden) maar ook verschillende oorzaken hebben. Om je een indicatie te geven, zal ik de oorzaken van mijn depressie met je delen:

• meervoudige mishandeling
  
• prestatiedruk en -drang
• chronisch ziek geboren
• isolement
  
• genetisch belast
  
• HSP
  
• moeilijke jeugdsetting
  
• buitengesloten
  
• gepest
  
• enig kind
  
• eenzaam
  
• hormonaal (mijn biologische klok zei dat het tijd was voor een kind, maar ik wilde helemaal nog geen kinderen)
  
• reactie op (toen nog) onontdekte voedselallergiën
  
• alleen maar in hoofd en denken, niet geleerd om te voelen, naar intuïtie te luisteren en om me te uiten
  
• het was de bedoeling; mijn pad naar zelfbewustwording
  

Mijn depressie was mijn pad naar zelfkennis en van persoonlijke ontwikkeling. Ik ben van niet willen leven gegroeid naar heel veel van mezelf houden, gelukkig zijn en het leven liefhebben.

Een van mijn krachten is, dat ik altijd een heel sterk geloof in mijzelf heb gehad. Ik plaatste niemand onder mij en ook niemand boven mij. Mijn wilskracht is altijd leidend geweest. Mijn nieuwsgierigheid ook. Ik werd nieuwsgierig naar mijzelf, naar wat anderen dreef, en naar het hele bestaan.

Jij heb vást ook zo'n kracht, of kwaliteit! Iets wat je erbovenop kan helpen.

Maar ook als je die nu niet weet, en ook de oorzaak niet kent, nodig ik je uit om bij mij langs te komen. Als aanvulling op je bestaande behandeling, als 1ste contact, of als enige contact. Het maakt niet uit hoe oud je bent. Bel of mail me:
0622272122 of dannynehm@gmail.com

Je kunt het niet alleen oplossen!!!
Zoek hulp en geef niet op!!!!

Voel je je somber, angstig, moe?
Is alles als één grote zwarte brei voor je?
Heb je het gevoel dat je je in een tunnel zonder licht bevindt?
Dat je een berg aan het beklimmen bent waar geen einde aan lijkt te komen? 
Voel je je zwaar en heb je het gevoel dat je een zware last met je meedraagt?
Voel je je eenzaam, ondanks de (vele, liefdevolle) mensen om je heen?

Denk jij wel eens na over de dood, of over zelfdoding?
Ben jij je terug gaan trekken, of in een isolement geraakt, omdat je:
A Geen zin had/hebt om iets te doen
B Contact met anderen vermijdt uit schaamte voor jezelf, of uit angst dat je zwak gevonden wordt en er niet meer bij hoort?

Wees niet eigenwijs of bang. Als je denkt dat je tóch niets meer te verliezen hebt, dan kan het ook geen kwaad om je gevoelens met mij, of met de mensen die van je houden, of van wie jij houdt te delen.

Je bent niet alleen, ook al voelt het wel zo. Je bent ook niemand tot last! En áls je dan al rekening wil houden met je omgeving, zoek dan júist hulp. Er is altijd hoop en er is altijd iemand die van je houdt. En zelfs als jij de enige bent die van jou houdt, is hulp zoeken zéér de moeite waard. Life is good. Echt waar!

Weet dat angst voor het voelen van gevoelens je juist verlamt. De gevoelens zelf zijn vaak veel minder erg dan de angst voor die gevoelens, of het wegstoppen ervan. Je houdt dan juist alles opgekropt en vast in je systeem. Dus durf te voelen en durf je te uiten. Durf vragen te stellen. Ook als het grote levensvragen zijn, of juist hele kleine vragen. Vragen stellen is nooit raar!

Wij bieden jou een liefdevolle, helende, hoopvolle, lichte en veilige omgeving met veel begrip, erkenning, respect en kennis. Je wordt gezien en ondersteund in jouw proces naar heling.

Veel liefs van Danny, Dan en Jerry 

WAT MANNEN WILLEN DAT VROUWEN WETEN
Deze titel van onderstaand filmpje trok direct (ook mijn persoonlijke) aandacht.
Interessant! Ik heb er (hieronder) meteen een samenvattende vertaling in het Nederlands van gemaakt.

Maar nou ben ik serieus echt heel benieuwd, mannen van Nederland: klopt het wat deze man zegt?
Of hebben jullie misschien nog opmerkingen of aanvullingen?
('Bier drinken op de bank met vrienden en een voetbalwedstrijd kijken' valt wat mij betreft al onder 'wij willen minder')

Serieus! Ik wil het echt weten! En ik denk met mij, de rest van de vrouwen van Nederland.
Laten we écht in gesprek gaan met elkaar!

John Wineland:

"Vier het feit dat wij anders zijn dan jullie.

Wij willen minder. En jullie willen vaak meer. Ons zenuwstelsel kan niet zo veel aan als dat van jullie, dus voel wat wij nodig hebben, voordat jullie ons gaan geven wat jullie ons willen geven.

Wij houden van bandbreedte. Wij verlangen naar bandbreedte. Vooral in bed. We willen het licht zien, de goddelijke moeder, de zelfverzekerde vrouw en de penisaanbiddende hoer. Wij willen alles, dus probeer liefdevolle en speelse manieren te verzinnen om ons dat te geven en we zullen (bijna) nooit meer aan een andere vrouw denken.

Probeer onderscheid te maken tussen de middelen die je inzet om succesvol in je werk te zijn en de middelen die je inzet om onze relatie te laten slagen. Hoe je dat doet op je werk stoot ons af. Wij willen meer kwetsbaarheid zien, meer van je angst, meer van je pijn. Wij willen jullie held mogen zijn. Wij willen niet te horen krijgen welk boek we moeten lezen, naar welke cursus we moeten gaan, of naar welk therapeut. Wij willen dat jullie ons laten zien, hoe pijnlijk het voor je is als wij er niet voor je zijn. De truc is, om niet de verbinding met je hart te verliezen terwijl je ons dit vertelt. Laat ons voelen hoe zeer je hunkert naar echte liefde. Laat ons voelen hoe veel je naar onze liefde verlangt.

Zoek iedere dag in iets naar ons, waar je 100% in gelooft en op vertrouwt. Ook al ben je die dag nóg zo boos, zoek dat éne ding in ons en uit daar je waardering voor. Want wat wij het allerliefste willen is dat je ons vertrouwt en erop vertrouwt dat wij je overal naartoe kunnen leiden.

En vind een manier waardoor je je iedere keer weer opnieuw over kunt geven. Overgave is het woord dat na mijn onderzoek bij andere mannen het meeste aan de orde was. Geef je hart, geef je leven, geef je lichaam. Geef je over. Dat vergt erg veel lef. Daar hebben we veel respect voor en dat vinden we aantrekkelijk. Vind nieuwe manieren om je aan ons over te geven.

Dat brengt me bij het volgende punt. Open je en beweeg je lichaam. Minder catwalk, meer sacred dance. Laat ons het universum door jullie lichamen heen voelen. Laat ons de oceaan in jullie heupen voelen, laat ons het universum in jullie ogen zien, laat ons het licht zien door jullie bewegende handen heen. Beweeg langzamer, praat langzamer. Jullie beweging inspireert ons om onszelf  spiritueel te openen. Dus als je een kop thee zet in ons bijzijn, onthoud dan dat jouw bewegingen onze hele dag kunnen bepalen.

Pik geen bullshit van ons. En als we er écht voor je zijn, geef ons dan met net zo veel kracht liefde, als toen je boos was op ons. Net als honden, reageren wij erg goed op beloning. Als jullie ons trainen om jullie te leiden, en als jullie ons trainen om er echt voor jullie te zijn, als jullie ons trainen om tijd en ruimte voor jullie te maken, als jullie ons erin trainen om jullie aan te voelen, en jullie belonen ons met oprechte waardering, liefde, aantrekking, dan beloof ik jullie dat wij er echt voor jullie zullen zijn. Mannen doen niks liever dan jullie op de juiste manier liefhebben.

Maar we zijn anders. We zijn simpel. Als je merkt dat iets goed werkt bij mij, pas dat dan telkens opnieuw toe.

Dus word eens nieuwsgierig naar wat ons onderscheidt van jullie.
Vier de verschillen tussen ons.
En onderzoek of die verschillen om een andere omgang met ons vragen.

Jullie hebben ieder echt om boos te zijn. Echt waar.
En nu? Wat willen jullie nu met ons creëren?
Want wij willen samen met jullie creëren."

(Bovenstaande is een vrije vertaling van dit filmpje)

Narcisten, iedereen kent ze, je komt ze overal tegen en je hebt er over het algemeen behoorlijk veel last van. Ze zijn er in de vorm van (één van) je ouders, je partner, baas, familielid, of een collega. Gelukkig zijn er de laatste jaren veel publicaties over narcisten en psychopaten e.d. op social media gepost. Je hebt ze daardoor waarschijnlijk beter leren herkennen én je hebt je erkend gevoeld. Ben je ze desondanks tóch tegen blijven komen? Dan biedt onderstaand artikel jou wellicht een gouden les!

Heb jij al eens een reis door je eigen Piramide van Maslow gemaakt?
Doe op zondag 19 juni a.s. mee en versterk in één dag al je levensgebieden!
Kijk HIER voor meer info

Laat je huwelijk niet stuklopen omdat je opgaat in je werk, of kinderen,
of omdat je je partner als een vanzelfsprekendheid beschouwd.
Vergeet niet dat je op een dag met pensioen gaat, de kinderen hun eigen leven leiden en jij heel oud kunt worden.
Ik weet zeker dat je dán zou willen dat je dagen eruit zouden zien zoals in dit filmpje.
Investeer NU liefde en tijd in jezelf én elkaar.

Wij zijn gespecialiseerd in relatie coaching.

Neem contact op met Danny Nehm 06-22272122 als je op de leukste en meest directe manier je relatie duurzaam wil verbeteren.

Hij redde zijn moeizame huwelijk met één vraag aan zijn vrouw. Dit is heel bijzonder!Je leven delen met een partner kan het mooiste zijn wat er is – maar het kan ook een behoorlijke uitdaging zijn.
‘In ziekte en gezondheid’ zegt men, maar wat doe je als de behoefte aan samenzijn er niet meer is?

De Amerikaanse schrijver Richard Paul Evans had een heel moeizaam huwelijk, op het randje van een volledige mislukking.
Hij en zijn vrouw hadden al talloze malen de scheiding besproken.

Toen alle hoop verdwenen was en toen hij niet meer wilde vechten voor zijn huwelijk, had hij ineens een moment van helder inzicht – een inzicht dat hun huwelijk zou redden en hen beiden zou helpen om hun weg naar elkaar opnieuw te vinden.
Richard heeft heel genereus zijn verhaal gedeeld en er is een goede kans dat je er iets belangrijks uit oppikt als je zijn verhelderende tekst hieronder leest.

"Mijn oudste dochter, Jenna , zei onlangs tegen mij: “ Mijn grootste angst als kind was dat mamma en jij zouden scheiden. Toen, ik was toen twaalf jaar oud, realiseerde ik me dat jullie zoveel ruzie hadden. Het zou beter zijn als jullie het wel deden. ”

Toen glimlachte ze voordat ze eraan toevoegde: “Ik ben blij dat je erin slaagt om uit te zoeken wat er mis ging.”

Mijn vrouw Keri en ik worstelden al jaren met ons huwelijk. Als ik terugkijk, weet ik niet zeker wat ons in het begin bij elkaar heeft gebracht. Onze persoonlijkheden leken niet echt op elkaar afgestemd.

Iedere dag dat ons huwelijk langer duurde, hoe groter onze verschillen leken te worden.

Onze relatie werd niet beter door onze huwelijksgeloftes. In plaats ervan verergerde het ons probleem.

De spanning tussen ons was zo sterk, dat het een opluchting was als ik op tournee was voor mijn boek, hoewel we altijd een prijs moesten betalen als we weer werden herenigd.

Het was zo gewoon geworden dat we altijd ruzie hadden, dat het idee van een vreedzame relatie al gek was. We waren constant in het defensief, en bouwden al snel een muur om ons hart heen.

We stonden op het punt van echtscheiding, iets wat we al vele malen besproken hadden.
Ik was weer op reis toen alles tot een hoogtepunt kwam. We hadden net een grote ruzie over de telefoon gehad en Keri had de telefoon erop gegooid.
Ik was eenzaam, gefrustreerd en boos. Ik had mijn grens bereikt.
Op dat moment wendde ik me tot God. Of liever tegen God. Ik weet niet of je het een gebed kan noemen als je tegen God schreeuwt? Wat het ook was, ik zal het nooit vergeten.

Ik was in de douche in het Ritz-Carlton hotel in Atlanta , en schreeuwde naar God dat mijn huwelijk verkeerd was en dat ik het niet meer aan kon.

Hoe ik het idee van een echtscheiding ook verafschuwde, was de pijn van het samenleven even groot.

Ik was ook in de war. Ik kon niet begrijpen waarom mijn huwelijk met Keri zo moeilijk was.

Diep van binnen wist ik dat Keri was een goed persoon was. En ik wist dat ik een goed mens was. Dus waarom zouden we niet met elkaar overweg kunnen?

Waarom had ik iemand getrouwd die zo verschillend van mij was? Waarom kon ze me niet verdragen?

Tot slot, ik was hees en helemaal gebroken, ging ik in de douche zitten en begon te huilen. Maar toen, in het diepst van mijn wanhoop, kreeg ik plotseling een inzicht:

“ Je kunt haar niet veranderen, Rick. Je kunt alleen jezelf veranderen .”
Op dat moment begon ik een gedachte in mijn hoofd te herhalen, opnieuw en opnieuw. “ Als ik haar niet kan veranderen, dan moet ik mezelf veranderen. ”
Ik herhaalde de woorden voor mezelf later die nacht. Ik bleef tijdens de vlucht naar huis eraan denken en ik herhaalde de woorden toen ik bij de voordeur van ons huis kwam, waar ik opgewacht werd door een ijskoude vrouw, die me nauwelijks een blik gunde.
Toen we in bed lagen die nacht, centimeters van elkaar, maar nog steeds mijlenver weg, kwam het volgende inzicht. Ik wist wat ik moest doen.

De volgende ochtend draaide ik me naar Keri in bed en vroeg:
– “ Hoe kan ik jouw dag beter maken?”
Keri keek me geërgerd aan.
– ” Wat ?”
– “ Hoe kan ik jouw dag beter maken ? ‘
– “ Niet ,” zei ze. “ Waarom vraag je dat? ”
– “ Omdat ik het meen ,”zei ik. “ Ik wil weten wat ik kan doen om je dag beter te maken. ”
Ze keek me aan met een cynische blik.
– “ Vraag je om een klus zoals de keuken schoonmaken ?”

Ze verwachtte waarschijnlijk dat ik boos zou krijgen. In plaats daarvan, knikte ik.
– “ OK .” Ik stond op en maakte de keuken schoon. De volgende dag, stelde ik dezelfde vraag.
– “ Wat kan ik doen om je dag beter te maken ?” Haar ogen vernauwden zich.
– “ Maak de garage maar schoon..”
Ik haalde diep adem. Ik had al een drukke dag en ik wist dat ze me dit vroeg om me te ergeren. Ik was geneigd om uit te vallen, maar in plaats daarvan zei ik:
– “ OK .” Ik stond op en de komende twee uur maakte ik de garage schoon. Keri wist niet wat ze ervan moest denken. De volgende ochtend kwam.

– “ Wat kan ik doen om je dag beter te maken ?”
– “ Niets ,” zei ze. “ Je kunt niets doen. Alsjeblieft, houd hier mee op. ”
– “ Dat spijt me ,” zei ik, “ Nu kan ik mijn belofte aan mezelf dat ik iedere dag jouw dag beter zal maken niet nakomen. ”
– “ Waarom doe je dit ?”
– “ Omdat ik om je geef ,”zei ik. “ En om ons huwelijk .”
De volgende ochtend vroeg ik het haar weer. En de volgende. En de volgende. Toen, tijdens de tweede week, gebeurde er een wonder. Toen ik de vraag stelde vulden Keri’s ogen zich met tranen. En barstte ze in tranen uit. Toen ze weer kon praten, zei ze:

– “ Alsjeblieft, stop met dit te vragen. Jij bent niet het probleem. Ik ben het. Ik ben onmogelijk om mee te leven. Ik begrijp niet waarom je bij me blijft …..” Ik legde mijn hand op haar wang en tilde haar hoofd op tot ze me in mijn ogen keek.
– “ Ik doe het omdat ik van je hou ,”zei ik. “ Hoe kan ik je dag beter maken? ”
– “ Ik ben het die je dat zou moeten vragen .”
– “ Dat moet je ook ,” antwoordde ik. “ Maar niet nu. Op dit moment moet ik veranderen. Je moet weten hoeveel je voor me betekent .” Ze leunde met haar hoofd tegen mijn borst.

– “ Sorry dat ik zo gemeen geweest ben.”
– “ Ik hou van je ,”zei ik.
– “ Ik hou van jou ,”antwoordde ze.
– “ Hoe kan ik je dag beter maken ?” Ze keek me vriendelijk aan.
– ” Kunnen we misschien gewoon wat tijd samen doorbrengen ?” Ik glimlachte.
– “ Dat zou ik graag willen .” Ik bleef het meer dan een maand vragen. En de dingen veranderden. Ruzies hielden op. Toen begon Keri me te vragen:

– “ Hoe kan ik een betere vrouw voor jou zijn ?” De muren tussen ons in vielen weg. We begonnen weer zinvolle gesprekken te voeren over wat we verwachtten van het leven en hoe we elkaar gelukkiger konden maken.
Nee, we hebben niet al onze problemen opgelost. Ik kan niet zeggen dat we nooit meer ruzie hebben, maar de omstandigheden rondom onze ruzies veranderden.
Niet alleen werden de ruzies zeldzamer, er ontbrak de energie voor al die ruzies. We hadden de ruzies hun zuurstof ontnomen. We hadden niet langer de wens om elkaar pijn te doen.
Keri en ik zijn nu meer dan dertig jaar getrouwd. Niet alleen hou ik van mijn vrouw, ik vind het leuk om met haar te zijn. Ik verlang naar haar. Ik heb haar nodig.

Veel van onze verschillen betreffen onze zwakke punten en hebben niet langer een echte betekenis. We hebben geleerd om zorg te dragen voor elkaar en, het belangrijkste van allemaal, weer de wil om er iets van te maken.

Het huwelijk is moeilijk. Maar ook het ouderschap, je conditie op peil houden, het schrijven van boeken en alles wat belangrijk en waardevol in mijn leven is, zijn allemaal zaken die af en toe moeilijk zijn.

Het hebben van een levenspartner is een mooi cadeau. Ik heb geleerd dat het huwelijk ons kan helpen onze meest kwetsbare gevoelens te delen. En we hebben allemaal kwetsbare eigenschappen.

Met de tijd, realiseerde ik me dat onze ervaring een voorbeeld kon zijn hoe je meer begrip voor elkaar kunt krijgen in het huwelijk. De vraag die iedereen in een relatie aan zijn partner moet stellen is: “ Wat kan ik doen om je leven beter te maken ?”
Het is liefde.
Ik zeg niet dat wat er met Keri en mij gebeurd is voor iedereen werkt. Ik ben niet eens van mening dat alle huwelijken gered kunnen worden. Maar in mijn geval, ben ik ontzettend dankbaar voor het inzicht dat ik die dag kreeg.
Ik ben dankbaar dat mijn familie nog steeds bij elkaar is en dat ik nog steeds mijn vrouw, mijn beste vriend, naast mij in bed heb als ik ‘s ochtends wakker word.

En ik ben dankbaar dat zelfs nu, enkele decennia later, nog steeds zo nu en dan een van ons in bed vraagt: “ Hoe kan ik je dag beter maken ?”
Wat een bijzonder verhaal. Hopelijk levert het stof tot nadenken op voor ons allemaal.